* * *

წარსულს გაჰყვა მოგონება,
ოცნებების ბინდია,
ფრინველებთან მზეს უგალობს
ასიზელი მინდია.
დავივიწყეთ შენი სახე,
მიწას უფრო ვემონეთ,
შენი პირი აღარ მზეობს-
კარებს ვუხსნით დემონებს.
სული, გული ცარიელი
უშენობით ბრმავდება,
გვაღირსე და დაგვიბრუნე
დილის შემონათება.
რად დავხურეთ შენი კარი?
უკეთესი რა ვნახეთ?
უბადაგოდ დარჩენილი
სული ნატრობს ვენახეთს.
მუხის ფესვი, მიწის მადლი-
ისევ უკან, ცისაკენ,
მამის სახე, პირველსახე,
კვლავ მეძახის მზისაკენ.
ია მიყვარს, ვარდს კი ვეტრფი,
ყვავილების ქარია,
გამარიდე, ღვთისმშობელო,
ირგვლივ რაც გრიგალია.

მარიამობისთვის 15, 2003 წელი
რონდინე, აიაია
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა