* * *

ზაფხულია და ყინვა მაზრობს ბამბუკის ჭალას,
მარტოკაცივით ვეჭიდები გრიგალთა ამქარს,
არ გადავტყდები!-წვიმა მაწევს მადლიან ძალას
და სევდის ნანა სულში მათოვს მკათათვის ნამქერს.

ვიცი, არა მსჯი. შენ ჩემი ხსნა გწყურია ოდენ,
მაგრამ უფალო, მე ბევრი რამ წამერთვა უკვე,
თმებით დაბურულ მთის მხრებს ვყვარობ, თვალები გთხოვენ,
რაიც ინებო, შემამთხვიე... ეს დამიტოვე!

ქარი დამარწევს, გულში მიკლავს მტკივნეულ შრიალს,
სხვა ვარ, უფალო, ნუ დამტოვებ, ჩემში მჭირდები,
მოდი, მერცხალო, ყურს დავუგდებ შენ ფრთების ფრთხიალს,
რომ დაგიფარო ჩემს ჩეროში. ნუ გაფრინდები!

მირკანის 13. 2003 წელი
Quarata. აიაია
კ. ვეკუა