დროებით, სიყვარულო

წვიმის ხშირი წვეთი-
ამორძლური თმები,
ბუმბერაზი მკერდი-
საქართველოს მთები...
ხეთა ჯარი, ქარი-
ჟღალი მონაჯარი…
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული…

ცრემლში ღიმი-სიმი,
გულით განასიმი,
მზის სიტყვებით სველი
ციურ ქართა ველი...
ნელად მწველი რთველის
დუმილი და დელი...
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული….

აი, ნახე, ცაზე,
მასზე, როგორც ზღვაზე,
ღრუბლის ტალღად ვალღობ
ბალღურ ფიქრთა მაღლობს...
ოჰ, შენი სინაზე,
ქვაზე რომ ვავაზე...
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული…

შენი სულის სითბო
ჩემში მთვარედ რითმობს,
მუსიკაა რულის
სრული დასასრული...
არ გშორდები, კარგო-
მარტოც შენზე ვბარდობ...
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული…


კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა
საქართველო-იტალია
2008 წელი

სიყვარულის დიალექტიკა

აჰა, ჭეშმარიტება:
არის კეთილგონიერება
და არის გულკეთილობა...
ნათელი გულით ვიმეცნებთ სიბრძნეს,
გულისხმა არის სამყაროს ჭვრეტა.
რას ვხედავთ მაშინ, როდესაც ვხედავთ?
რა გვესმის მაშინ, როდესაც გვესმის
და რას შევიგრძნობთ, როდესაც ვცოცხლობთ,
სიბრმავეს, კვდომას გამოღწეულნი?
ქვეყნიერება-მრავალი ფერი,
ერთმანეთისგან განსხვავებული;
ერთადერთია თითოეული.
ეს კი პირველი სასწაულია-
სხვა საოცრებით გრძელდება იგი:
როცა ყოველი როკავს გზნებული,
ტრფობის მუსიკით ასამებული,
კენტად დგომაზე აღმატებული.
მაშინ სიკვდილი დალახვრულია,
ცხოვრება ხდება სულ ერთი ციდა;
დანაწილების მაგივრად-შერწყმა
სიცოცხლის ლაჟვარდ ოკეანეში.
სხვადასხვაობა საერთოს ეძებს
და ეს საერთო სიყვარულია,
მეგობრობა და ურთიერთაღქმა,
სრულყოფის გზაზე სხვა უვიცობა-
ნეტართა განძი და ბავშვურობა.
ოქროს კოკებში იღვრება მზე და
მთელი სამყარო მზე ხდება თვითონ...
ყოველი ერთი იშვება მასში...
ფერთა ქორწილი ბადებს ლაჟვარდებს...

მშვილდვა

მშვილდი ჩემი-სიყვარული ჩემი,
ისარი-ძალა ტრფობის,
მისით კვეთილი სივრცე-მზით გაჯერება ყოფის,
ვარ მშვილდოსანი, ფერი ჩემი მოცალე ფერის.
მშვილდვაა წერა, მღერა, ფერწერა,
ადამიანის გული და სული კი ფურცელი.
ფოლიანტია თიხა, კოკადწერძილო, ვინ ხარ?

კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა

არ შეიძლება, არა?

უკვე მერამდენედ ვიღვიძებ ღიმილით,
შენებურ სიზმრებით გულგაღიმებული,
დილიდან გვერდში ხარ; მძინავს და მიღიმი:
ცხოვრება-ღიმილის ლეგენდადქცეული.

გულიდან სიცილი სიტყვებით ამომაქვს,
სმენით და თვალებით რწყულდები სიცილით,
მთელს ტანში დაგივლის სიცილის ტალღა და
ბაგეზე ბავშვურად თამაშობს სიცილი.

ინანას მსუბუქი და ნაზი ხელებით
ზურმუხტებს დაფერავ მთვარული ფერებით,
მზერაგამთვარული და ვარდა ტუჩებით
დავერცხლილ თასებში მზეს დამეწაფები.

იმ ყელში ჩავმალავ ჩემს მზიან სიხარულს,
შენს მზიურ კულულებს მოვარფქვევ გუნდრუკად,
მზეგულის მზეობით სულს აგიმზიანებ,
სევდაშიც გედგები მზემტკიცე მეგობრად.

მზის ლიტურგია

ინანას

ჩამობნელდება, ძილის დრო მოვა...
ციდან სარკმელში შემოიხედავ,
პირგაბადრული თეთრი ინანა;
საბნის კიდეზე ჩამომჯდარს მნახავ,
ასე დაგხვდები, ფიქრებით ახლოს.
შენი ღიმილი და შენი სევდა
სახეს ვერცხლისფრად მოეფერება.
მე შენ გიყურებ თვალებში დინჯად
და ამ სიდინჯით გესაუბრები
ტანგოს ენაზე უხმო სიმღერას.
გადმოეშვები ყინულის შრეში,
თავად ზამთარი ზაფხულის გულით
(ახლა ასეა... სხვა დროს უმზევებ
ჩემ სულის ხომალდს უქრობ შუქურად),
უჩუმრად გვერდში ამომიდგები
შავეთის გავლით ცისკენ მიმავალს,
მარტოობისთვის რომ არ გამწირო
და შემდეგ თვითონ არ დარჩე მარტო...
შემომეჩვევი, დაგიმეგობრებ-
ორი ერთია, ერთია ყველა.
მზიანი ღამის ფარდების გახსნა
და ჩემს კალთაში გიტარად ჩაგსვამ,
რომ შენი გულის და ყელის დაკვრით
მთელი სამყარო ავახმიანო
ერთ დიდ, ვეება, ზღაპრულ საკრავად.
მუსიკა ყველგან, ჩემშიც და შენშიც,
მუსიკა როგორც ლურჯი ჰაერი-
მზის ლიტურგია, მზის ლიტურგია.
ჩვენ-ორი ბავშვი და ხუცი ბერი,
ორი ალალი ჯუფთი და ფერი.

ქ. არეცო, აიაია
გიორგობისთვის 21, 2008 წელი
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა

პიკასოს დაბადება

არლეკინოს სიკვდილის პროსტიტუტი ქალები
პიკასოსთვის ძლევაა უცხო ვულგარულობის,
ეროსის საიდუმლო-ნიჭი ღრიანკალების,
გასაღები კოსმოსის ცხოვნების და კრულობის.

დაცემულის აზიდვა ლაჟვარდების სიღრმეში
სულის ლაბირინთების ძლევით ქრისტესფერია,
მოდის იმპერატორი ღვინოცურვილ სირმებში,
ანგელოზიც, დემონიც-ბახუსის მისტერია.

ზურმუხტებმა გაცერეს წუთისოფლის ფარდები,
დარჩა მზემდე სავალი მზის თავგადასავალი,
შროშანები, ვარდები, მთვარით ნანავარდები,
სიყვარულის ორკესტრი, უკვდავებამრავალი.