დროებით, სიყვარულო

წვიმის ხშირი წვეთი-
ამორძლური თმები,
ბუმბერაზი მკერდი-
საქართველოს მთები...
ხეთა ჯარი, ქარი-
ჟღალი მონაჯარი…
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული…

ცრემლში ღიმი-სიმი,
გულით განასიმი,
მზის სიტყვებით სველი
ციურ ქართა ველი...
ნელად მწველი რთველის
დუმილი და დელი...
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული….

აი, ნახე, ცაზე,
მასზე, როგორც ზღვაზე,
ღრუბლის ტალღად ვალღობ
ბალღურ ფიქრთა მაღლობს...
ოჰ, შენი სინაზე,
ქვაზე რომ ვავაზე...
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული…

შენი სულის სითბო
ჩემში მთვარედ რითმობს,
მუსიკაა რულის
სრული დასასრული...
არ გშორდები, კარგო-
მარტოც შენზე ვბარდობ...
სიყვარულის თვალით-ყველგან სიყვარული…


კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა
საქართველო-იტალია
2008 წელი

სიყვარულის დიალექტიკა

აჰა, ჭეშმარიტება:
არის კეთილგონიერება
და არის გულკეთილობა...
ნათელი გულით ვიმეცნებთ სიბრძნეს,
გულისხმა არის სამყაროს ჭვრეტა.
რას ვხედავთ მაშინ, როდესაც ვხედავთ?
რა გვესმის მაშინ, როდესაც გვესმის
და რას შევიგრძნობთ, როდესაც ვცოცხლობთ,
სიბრმავეს, კვდომას გამოღწეულნი?
ქვეყნიერება-მრავალი ფერი,
ერთმანეთისგან განსხვავებული;
ერთადერთია თითოეული.
ეს კი პირველი სასწაულია-
სხვა საოცრებით გრძელდება იგი:
როცა ყოველი როკავს გზნებული,
ტრფობის მუსიკით ასამებული,
კენტად დგომაზე აღმატებული.
მაშინ სიკვდილი დალახვრულია,
ცხოვრება ხდება სულ ერთი ციდა;
დანაწილების მაგივრად-შერწყმა
სიცოცხლის ლაჟვარდ ოკეანეში.
სხვადასხვაობა საერთოს ეძებს
და ეს საერთო სიყვარულია,
მეგობრობა და ურთიერთაღქმა,
სრულყოფის გზაზე სხვა უვიცობა-
ნეტართა განძი და ბავშვურობა.
ოქროს კოკებში იღვრება მზე და
მთელი სამყარო მზე ხდება თვითონ...
ყოველი ერთი იშვება მასში...
ფერთა ქორწილი ბადებს ლაჟვარდებს...

მშვილდვა

მშვილდი ჩემი-სიყვარული ჩემი,
ისარი-ძალა ტრფობის,
მისით კვეთილი სივრცე-მზით გაჯერება ყოფის,
ვარ მშვილდოსანი, ფერი ჩემი მოცალე ფერის.
მშვილდვაა წერა, მღერა, ფერწერა,
ადამიანის გული და სული კი ფურცელი.
ფოლიანტია თიხა, კოკადწერძილო, ვინ ხარ?

კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა

არ შეიძლება, არა?

უკვე მერამდენედ ვიღვიძებ ღიმილით,
შენებურ სიზმრებით გულგაღიმებული,
დილიდან გვერდში ხარ; მძინავს და მიღიმი:
ცხოვრება-ღიმილის ლეგენდადქცეული.

გულიდან სიცილი სიტყვებით ამომაქვს,
სმენით და თვალებით რწყულდები სიცილით,
მთელს ტანში დაგივლის სიცილის ტალღა და
ბაგეზე ბავშვურად თამაშობს სიცილი.

ინანას მსუბუქი და ნაზი ხელებით
ზურმუხტებს დაფერავ მთვარული ფერებით,
მზერაგამთვარული და ვარდა ტუჩებით
დავერცხლილ თასებში მზეს დამეწაფები.

იმ ყელში ჩავმალავ ჩემს მზიან სიხარულს,
შენს მზიურ კულულებს მოვარფქვევ გუნდრუკად,
მზეგულის მზეობით სულს აგიმზიანებ,
სევდაშიც გედგები მზემტკიცე მეგობრად.

მზის ლიტურგია

ინანას

ჩამობნელდება, ძილის დრო მოვა...
ციდან სარკმელში შემოიხედავ,
პირგაბადრული თეთრი ინანა;
საბნის კიდეზე ჩამომჯდარს მნახავ,
ასე დაგხვდები, ფიქრებით ახლოს.
შენი ღიმილი და შენი სევდა
სახეს ვერცხლისფრად მოეფერება.
მე შენ გიყურებ თვალებში დინჯად
და ამ სიდინჯით გესაუბრები
ტანგოს ენაზე უხმო სიმღერას.
გადმოეშვები ყინულის შრეში,
თავად ზამთარი ზაფხულის გულით
(ახლა ასეა... სხვა დროს უმზევებ
ჩემ სულის ხომალდს უქრობ შუქურად),
უჩუმრად გვერდში ამომიდგები
შავეთის გავლით ცისკენ მიმავალს,
მარტოობისთვის რომ არ გამწირო
და შემდეგ თვითონ არ დარჩე მარტო...
შემომეჩვევი, დაგიმეგობრებ-
ორი ერთია, ერთია ყველა.
მზიანი ღამის ფარდების გახსნა
და ჩემს კალთაში გიტარად ჩაგსვამ,
რომ შენი გულის და ყელის დაკვრით
მთელი სამყარო ავახმიანო
ერთ დიდ, ვეება, ზღაპრულ საკრავად.
მუსიკა ყველგან, ჩემშიც და შენშიც,
მუსიკა როგორც ლურჯი ჰაერი-
მზის ლიტურგია, მზის ლიტურგია.
ჩვენ-ორი ბავშვი და ხუცი ბერი,
ორი ალალი ჯუფთი და ფერი.

ქ. არეცო, აიაია
გიორგობისთვის 21, 2008 წელი
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა

პიკასოს დაბადება

არლეკინოს სიკვდილის პროსტიტუტი ქალები
პიკასოსთვის ძლევაა უცხო ვულგარულობის,
ეროსის საიდუმლო-ნიჭი ღრიანკალების,
გასაღები კოსმოსის ცხოვნების და კრულობის.

დაცემულის აზიდვა ლაჟვარდების სიღრმეში
სულის ლაბირინთების ძლევით ქრისტესფერია,
მოდის იმპერატორი ღვინოცურვილ სირმებში,
ანგელოზიც, დემონიც-ბახუსის მისტერია.

ზურმუხტებმა გაცერეს წუთისოფლის ფარდები,
დარჩა მზემდე სავალი მზის თავგადასავალი,
შროშანები, ვარდები, მთვარით ნანავარდები,
სიყვარულის ორკესტრი, უკვდავებამრავალი.

* * *

წარსულს გაჰყვა მოგონება,
ოცნებების ბინდია,
ფრინველებთან მზეს უგალობს
ასიზელი მინდია.
დავივიწყეთ შენი სახე,
მიწას უფრო ვემონეთ,
შენი პირი აღარ მზეობს-
კარებს ვუხსნით დემონებს.
სული, გული ცარიელი
უშენობით ბრმავდება,
გვაღირსე და დაგვიბრუნე
დილის შემონათება.
რად დავხურეთ შენი კარი?
უკეთესი რა ვნახეთ?
უბადაგოდ დარჩენილი
სული ნატრობს ვენახეთს.
მუხის ფესვი, მიწის მადლი-
ისევ უკან, ცისაკენ,
მამის სახე, პირველსახე,
კვლავ მეძახის მზისაკენ.
ია მიყვარს, ვარდს კი ვეტრფი,
ყვავილების ქარია,
გამარიდე, ღვთისმშობელო,
ირგვლივ რაც გრიგალია.

მარიამობისთვის 15, 2003 წელი
რონდინე, აიაია
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა

რას მიამბობს ქარი

რას მიამბობს ქარი?
რატომაა ასე მოუსვენარი?
ზეცის რეკავს ზარი-
არ მეშვება ფიქრი სახის, ზენარი.
წარსულია შორი...
იქნებ, გნახო, ოდეს მზე კვლავ ამოვა,
შეგეყარო, სწორი,
ისევ მესმას შენი ჩუმი გალობა.

გათენებას ველი, ეთხოვება ღამეს ფიქრთა მაყარი.

აპანის 10, 2001 წელი
თბილისი, საქართველო
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა

ნუ მიმატოვებ, მზეო

ეს რა ზღვა მაწევს გულზე?
რამ დამიმძიმა დღეო?
ვარდს სევდა დაეცვარა,
ნუ მიმატოვებ, მზეო!
მორევი შავად ბრუნავს,
სული მევსება ზეო,
შორეულ ნათელს ვეტრფი,
გზა გამინათე, მზეო!
მარტო დავდივარ ისევ,
ვერ გავიარე ტყეო,
მიჯნურის ძაფის იმედს
ვერ ამოვიშლი მეო.
რადგან შემფიცა, ვეტრფი!
მის სულის ჭირი მეო,
სანამდის მისთვის ვცოცხლობ,
ვერას დამაკლებ მტერო!
მახრჩობს, მერევა ცრემლი
მშობელ მიწისთვის, მზეო,
იქ ჩემი სისხლი ბორგავს,
იქ ჩემი ჯიში მზეობს.
აჩრდილებს გავექეცი-
კეთილს გავუგე გემო,
ძველ სიმღერისთვის კვდომა
და თავდადება მელმო.
მუხის ფესვიდან ზრდილმა
ჩაგცე ლახვარი, ბნელო,
ოღონდ შენ შემეწიე,
დედაო ღვთისმშობელო.
გვედრი, ჩემ სულის ყვავილს
არიდე სიცივეო,
სხივთა ციალით ათბე,
ნუ მიმიტოვებ, მზეო.

ეს რა ზღვა მაწევს გულზე?
რამ დამიმძიმა დღეო?!

აპანის 19, 2003 წელი
ნათლისღება
რონდინე, აიაია
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა

მზიური თვალები

სასთუმალს იცავენ კეთილი თვალები;
ჩემი დარაჯები ჩუმ ჯადოქარშია,
ქარია, ქარია, სული გრიგალშია,
ავდარშიც მახლავან მზიური თვალები.

ამ ხატმა გამათბო, შუქიან სახეზე
ციალებს ვარსკვლავი ვარდების სურნელით,
სასოდაუცლელი უძირო ჭურჭელით
მზეს დავეწაფები მის ბადაგ ტუჩებზე.

ალერსად მიხმობენ მადლიან კილოზე
მხრებზე დახუნძლული გრუზა კულულები,
ძილის წინ, მცველებო, თქვენ გეჩურჩულებით-
ნამყოდან მიყურებს თეთრი ანგელოზი.

სასთუმალს იცავენ კეთილი თვალები;
ჩემი დარაჯები ჩუმ ჯადოქარშია,
ქარია, ქარია, სული გრიგალშია,
ავდარშიც მახლავან მზიური თვალები.

მირკანის 5, 2003 წელი
რონდინე, აიაია
კონსტანტინე (კოკა) ვეკუა